Bu silip tekrar açtığım 4. blog oldu .
Yazmak bana bir nevi terapi gibi geliyor . Ama insanlarla uğraşmak hiç kolay değil.
Es geçmek istemiyorum .. Geçen cuma akşamı Kore'de bulunan Türk arkadaşları iftara davet ettim. Zaman kısıtlı da olsa güzel vakit geçirdik ve yemeklerin bitmesine sevindim !
Her ne kadar Kore'de yaşayan Türkler az olmasa da sık sık buluşmak mümkün olmuyor çünkü mesafeler uzun ,iş güç de engel oluyor . Kendi milletinden insanlarla buluşup muhabbet etmenin tadına doyulmuyor .. Eşim bazen diyor ki , Türkçe konuşurken ne kadar çok ve hızlı konuşuyorsun ama korece konuşurken söyleyecek pek bir şeyin yokmuş gibi..
Elbette ki dile hakim bile olsan hissiyatı farklı oluyor .....
Ben burs programiyla geldigimde bileti erteletmistim son 10 gun yalniz sayilirdik gruptan ayrilinca bir turk arkadas daha vardi..Bazen dusunuyorum o olmasa nolurdu diye..Insan bazen surekli ihtiyac duyuyor Turkce konusmaya felan. Ayrica Bulusma cok guzel gecmise benziyor ^^
YanıtlaSil